mam przeczucie, że: #2

Podczas zawiłych myśli o tym, jakimi słowami chciałabym opisać naturę przeczuć, czuję się jak gdybym próbowała rozgryźć zasady gry, która wcale ich nie posiada. Impulsywne wizje katastroficznych przeżyć igrają z iskierkami otuchy często nie tylko naprzemiennie, ale atakując się wściekle po dwóch stronach głowy. Być może przeczucia są jak chodzenie po omacku z szeroko otwartymi oczami. Szukanie niewiadomego w miejscu bez dna. Układanie znaczeń w rozsypkę.

Dlatego też druga odsłona audycji „mam przeczucie, że” to wyraz uznania dla niestałości. Korespondencja fal wyciszeń i nagłych przebudzeń, które łączy delikatna transowość oparta na istnieniu motywów, zarówno tych stałych, jak i miarowo ewoluujących.