Odpływ: #21 Na łzach ja z serca rosnę

„Jestem dziewczynka z mandragory

Robak mnie kocha nie zjada

Słońce pod ziemią lśni tak ślubnie

Krecie witraże maluje

Chodź rusz łopatą i odczaruj

Przyjdziesz raz jeszcze i wstanę”

(Księżyc, „Zakopana”)

Horyzontalna doba w wysokich trawach. Promienie słońca są ostre jak brzytwy i wcinają się między powieki, a kaskady ptasich śpiewów przelewają się między drzewami; przepowiadają przyszłość, zwiastując gwałtowne opady zanim na niebie pojawią się pierwsze chmury. Ziemia pulsuje życiem, oddycha, niewielkie insekty wspinają się na wzniesienia gorących ciał. Gdy próbuję wstać, cierniste pnącze oplata się wokół mojej kostki i zostawia czerwony ślad, który będzie mi towarzyszyć na każdym kroku.

Zdjęcie: Harry Callahan, „Michigan” (c. 1950)