Kontekst: #16 / Goodbye Old Paint

To mógłby być odcinek poświęcony tylko twórczości Arthura Russella, gdyby nie jedna nutka, która rozpoczyna odcinek. Steve Earle wpadł na świetny pomysł – na swój wokal nałożył dosyć komiczną ilość pogłosu, której normalnie można by szukać w którymś z kolei zespole shoegazowym. On natomiast zrobił nutkę do potupania nogą – najlepiej w samochodzie. Ta sama linia wokalna kończy wspomnianą nutkę i tak się złożyło, że Arthur Russell wpadł na całkiem podobny pomysł – i w ten sam sposób, choć już z trochę mniejszą ilością pogłosu, zaczął „I Never Get Lonesome”.
Właściwie cały ten odcinek kręci się wokół nutek, które mają jakąś przestrzeń. Będzie trochę spokojniej, trochę tanecznie, ale bez wielkich momentów. Raczej rzeczy, które rozwijają się powoli i dają odetchnąć. I może właśnie przez to są tak dobre – bo nie próbują niczego udowadniać. Poza tym to są po prostu najlepsze letnie nutki, a mamy ciepło.