Ornament, nie zbrodnia

Manifest, swoiste „make love, not war” z plastyką architektoniczną. Od ponad stu lat odium zbędności ornamentu krępuje swobodę jego poznania i zrozumienia. Najwyższy czas spojrzeć na to zjawisko jako na podstawowy sposób humanizacji architektury i przestrzeni – czyli czynienie jej bardziej ludzką, co wcale nie jest takie najgorsze. Mozaiki, rzeźby, sgraffita, metaloplastyka i inne formy zdobień – przede wszystkim z XX-wieku – staną się okazją, by powiedzieć: „fajnie, że jesteś, bo mogłoby Cię nie być”.